Ondanks dat we in de 21e eeuw leven, zijn mensen verdeeld in twee groepen over alle controversiële onderwerpen: de tolerante en de conservatief-intolerante. Voor de conservatief-intolerante groep is alles wat anders, nieuw of ongewoon is, onaanvaardbaar en moet alleen al uit principe gevreesd en bestreden worden.
Dit geldt ook voor homoseksualiteit: in de 21e eeuw zijn we zo open dat als een vrouw een vrouw leuk vindt en een man een man leuk vindt, niets de persoon in kwestie ervan weerhoudt om voor zijn geaardheid uit te komen en zich zonder spijt over te geven aan passie en liefde.
Velen van ons denken niet meer aan vrouwen die elkaars hand vasthouden of twee zoenende mannen in het park. Maar er zijn mensen die conservatief zijn, ouderwets, star, klassiek, noem ze wat je wilt, die deze vernieuwingen niet accepteren, niet willen accepteren en er bovendien inherent onacceptabel voor zijn.
Je moet er niet aan denken. Wie homoseksualiteit niet accepteert, homoseksualiteit veroordeelt en openlijk dezelfde geaardheid erkent, is voor hen verwerpelijk.
Waarom is dat? Liefde is iets dat niet kan worden vastgelegd. Je kunt niet van tevoren beslissen van wie je zult houden. Het is hetzelfde als dat een blanke man verliefd wordt op een zwarte vrouw, een Europese vrouw verliefd wordt op een Chinese man, een jongere vrouw verliefd wordt op een oudere man,
enzovoort. Waarom is er een verschil en waarom zouden we het anders waarnemen? Als het echt liefde is, dan doet geslacht er niet toe. Zelfs oudere mensen zouden er zo over moeten kunnen denken.
Als dit niet-standaardkoppel een gezin wil stichten, dan is het een andere discussie. Moet een kind twee moeders of twee vaders hebben? Het is namelijk belangrijk dat kinderen een duidelijk patroon van vaders en moeders hebben.
Laat ze doorgaan met hun leven en laat anderen doorgaan met het hunne, zonder andere vormen van liefde te veroordelen en zonder zichzelf te verliezen in haat en minachting.
