Liefde is echt een prachtige emotie. Ik ben namelijk een heel romantisch persoon en ook heel gevoelig. Misschien ben ik zo geboren, maar ik herinner me nog dat ik tot mijn twintigste meer een tomboy was en me aan niemand wilde hechten. Voor mijn twintigste had ik drie kortstondige relaties, maar ik had coole vrienden met wie ik wilde uitgaan, rondrennen en naar disco\’s gaan. Dus ik moet zeggen dat ik er helemaal niet van genoot. Toen ik ongeveer 25 was, werd ik verliefd.
Het was echt mijn eerste grote liefde, afgezien van drie mensen waar ik als kind gek op was. Het was niet echt liefde, het was meer een nieuwsgierigheid of een verliefdheid of zoiets. Dus ik was erg verrast toen ik helemaal verliefd werd. Toen ik mijn partner zag, bonkte mijn hart.
Ik was ook heel blij dat hij mij zijn liefde teruggaf, dus ik wilde zeker de rest van mijn leven met deze persoon doorbrengen. Nu zul je wel lachen. Want ik was totaal naïef en zag het door een roze bril: zelfs als je op 25-jarige leeftijd verliefd wordt en de grootste liefde voelt, is het moeilijk om het te laten duren. We leven niet in een sprookje, we leven in de realiteit. En de realiteit betekent dat niet alles altijd gaat zoals je wilt, ook niet als je verliefd bent. Ik wil verliefd zijn. Ik wil echt verliefd zijn, maar ik ben al anderhalf jaar single en ik kan niet echt iemand vinden die het waard is. Ik ben echt bang voor teleurstellingen omdat ik door mijn laatste partner fysiek mishandeld ben.
